Nieuwe helden.

Al enige tijd loop ik met de gedachte waarom Michael Jackson zo'n enorme populariteit geniet bij zijn dood. De ster heeft een hoop dubieuze zaken gehad in het verleden en was duidelijk over de top van zijn carriere heen. Kinderen overal ter wereld draaien blind zijn muziek en kijken programma's die proberen een tweede Jackson te maken.
Michael Jackson was ook groot toen ik 12 was en had toen net de LP 'Bad' uitgebracht. De lancering van de clip was voor mijn moeder reden genoeg om mij later naar bed te laten gaan. De video duurde ruim een kwartier en was ingelijst in een verhaallijn waardoor " Bad " een nog magischer karakter kreeg.
" Bad" was onderwerp van gesprek op het schoolplein. Iedereen had binnen 2 weken de cd gekregen en voordat we het wisten stonden we met groepjes jongens met de tekst in de hand Man in the Mirror na te galmen. A cappella dat dan weer wel. Eentje knipperend met de vingers om de maat te houden. De anderen in drie of vier verschillende toonhoogten vanwege het feit dat we allemaal ontzettend vals zongen. Maar we hadden lol en waren hels overtuigd van het feit dat we keigoed waren. Mooi.

Toch is er iets veranderd. In de tijd van " Bad" had je nog 1 andere grote ster (althans voor ons) en dat was Madonna. Maar ja, een beetje kerel luisterde geen Madonna. Dat was niet cool. Of zoals ze in Nijmegen zeiden: Niet gers !!. Dus naast je Coca Cola verzameling had je je idool Michael of Madonna. Daar tussen had je one-hit wonders . Wat anders was, is dat een idool veel verder van je af stond dan nu. Nu pak je Youtube erbij en kijk je alle clips, foto's en andere feitjes erbij. Hierdoor kun je in korte tijd veel te weten komen over je idool. Dat maakt het automatisch ook veel minder fantasierijk. Er blijft weinig meer over van het dromen op je kamer over hoe je idool er bij zou lopen. Je kocht de Hitkrant en dan zag je dat je idool lang haar had. Gelijk vertelde je je moeder dat je nooit meer naar de kapper wilde. Een half jaar later stond er weer eens stuk over je idool, had ie alles afgeknipt. Ja daaaag. Dat viel tegen.
Mooi was in ieder geval dat je als kind kon mijmeren over je idool. Er was nog zoveel dat je nog niet had gezien.
Nu denk ik op louter hypothetische basis, dat het ook iets zou kunnen zijn wat kinderen wel eens zouden kunnen missen. Nu bedoel ik dan.
Doordat alle idolen zo toegankelijk zijn geworden door het internet gaat ook een deel van de magie verloren. Het is niet meer spannend omdat je met een druk op de knop alles van je Michael af weet. Weg is de drive om zo te willen worden als je idool. Zo goed te worden als degene waar je fan van bent.

Toch zijn positieve inspiraties van enorm belang voor de ontwikkeling van je motivatie. Er zit een ' drive' achter die je kan laten dromen tot in de wolken en je aanzet tot actie. Toen ik de Unplugged versie van Pearl Jam zag en mijn nieuwe drumheld ontmoette (visueel dan) wist ik het zeker: ik wilde minimaal zo goed worden als hij. Videobanden vol heb ik opgenomen en uit mijn hoofd geleerd zodat ik boven op mijn kamertje kon leren drummen. En reken maar dat mijn held Dave Abruzzese mij meer leerde dan een drumleraar destijds. Hoezo intrinsieke motivatie.

Ik kan het toch niet vaak genoeg zeggen: Volgens mij hebben we meer maar ook nieuwe helden nodig om onze kinderen een beeld voor te houden wat hen uitdaagt te reiken naar het gebied dat net boven hun macht ligt. De zone van de naaste ontwikkeling noemde Vijgotsky dat geloof ik. Zaak blijft wel dat we inspirerende mensen nodig hebben die deze zone inpakken in een mooi verhaal. Zo kunnen we van leraren de nieuwe helden maken. En dat we daarbij tegenwicht moeten bieden tegen X-box en Playstations is niet erg. Het geeft de noodzaak aan voor leerkrachten om alles uit de kast te halen om je leerlingen erbij te houden.
Daar lijkt me niets mis mee.