Het boek ' Teach like your hair's on fire ' is nog lang niet uit maar geeft al genoeg stof tot nadenken. Rafe Esquith geeft aan dat er in zijn beleving van les geven maar 1 doel kan zijn nl. er voor zorgen dat kinderen level six denkers worden. Dat behoeft wat uitleg uiteraard vandaar een kleine opsomming:
Level 1: I don't want to get in trouble
Alle kinderen komen de school binnen met gedrag dat gebaseerd is op het feit dat ze problemen willen vermijden. Ze waarschuwen elkaar als de leerkracht eraan komt en dus stil moeten zijn. Het "wait till your father gets home" denken. Auteur zegt: "I think we can do better."
Level 2: I want a reward.
Hier haalt Esquith terecht B. F. Skinner aan die zegt dat als we kinderen belonen voor goed gedrag ze vanzelf dit gedrag meer gaan vertonen. "Maar", zegt de schrijver, " we kunnen beter zeggen dat we gedrag verwachten ipv belonen. "I think we can all do better."
Level 3: I want to please somebody.
Hier komt de intrinsieke motivatie voor het eerst om de hoek kijken. Iets doen om een ander te ' pleasen' is uiteindelijk een manier om motivatie om zeep te helpen. Lees 'Drive' maar van Daniel Pink.
" Do you brush your teeth for me ? We can do even better !"
Level 4: I follow the rules.
Volgens Esquith een populaire manier van leren dezerdaags. De regels die nageleefd dienen te worden. Hij heeft er geen moeite mee omdat kinderen grenzen moeten leren kennen en ervaren wat gedragsverwachtingen zijn.Maar het hanteren van regels als een circuskunstje zonder te weten waarom zorgt voor weinig wendbaar gedrag. Als je kinderen in een andere context neer zet dan die van het klaslokaal, vervalt het patroon en kunnen ze de regels niet meer toepassen. " Hoeveel historische figuren moeten uit de boeken gewist worden als ze level 4 denkers gebleven waren? Soms moet je durven de regels naast je neer te leggen en er omheen te denken."
"Level 4 is a good place but we must try to do even better."
Level 5: I'm considerate of other people.
Esquith haalt hier To kill a Mockingbird aan van Atticus Finch aan. Empathie is waar hij op doelt. Hoe kan ik me dermate inleven in een ander dat ik mijn gedrag erop aan wil passen. Op deze manier ben ik anderen niet tot last en zullen zij mij ook niet tot last zijn.
I know we can do better because i've seen it happen.
Level 6: I have a personal code of behaviour and i follow it (the Atticus Finch level).
"Since I cannot discuss my own personal codes, I try to help the kids identify them in others." Hier is het waar Esquith naar toe wil in zijn boek. Zorg dat je op basis van een goede inschatting van het gedrag van anderen een beslissing neemt die voor jou persoonlijk de juiste is op basis van je eigen gedragscodes en die van anderen. Autonomie.
Het mooiste wat hij schrijft is wat ik in meerdere andere blogposts al heb gezien:
" Through my examples i try my best to battle ESPN and MTV where posturing, trash talk, and " I,m king of the world" is the norm."
Feit is dus dat meerdere onderwijsfiguren die boeken schrijven of op blogs posten vinden dat ze de 'battle' aan moeten met de entertainment-industrie om de aandacht te krijgen van de kinderen. Belangrijk is wel te zeggen dat ze in ieder geval het gevecht aan gaan. En volgens mij mogen leerkrachten daar nooit in verzaken. Als er op de Pabo's gepretendeerd wordt dat we moeten aansluiten bij de belevingswereld van de kinderen dan zullen leerkrachten moeten laten zien dat ze ongeacht de tijd waarin ze leven, kosten wat kost moeten zorgen dat er aansluiting is. Dat de technologische ontwikkelingen dermate snel gaan dat het moeilijk is om kinderen bij te benen, neem ik meteen aan. Maar het niet doen en in de klas een 'andere' wereld aanbieden lijkt me ten zeerste af te raden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten