Ha die Sanne,
Je vraagt me: Gaan leraren beter presteren als je ze beloont naar resultaat?
Ik zou in kunnen gaan op de effectiviteit van belonen naar resultaat maar we weten beiden beter.
Sterker nog: op twitter zag ik voorbij komen dat ze in 1860 al beter wisten dan leraren naar resultaat te belonen.
Dus ik kijk even naar de gedachten waarop je vraag berust, want die zijn best interessant.
Aanname 1: het onderwijs moet verbeterd worden want
Aanname 2: slechte juffen(m/v) lopen de kantjes ervan af.
Aanname 3: goeie juffen verdienen eigenlijk meer dan ze nu krijgen
"Onderwijs moet beter."
Het idee dat het onderwijs verbeterd moet worden is altijd waar voor een juf.
Op de PABO leren we dat we ons de hele dag moeten afvragen: wat ging er goed en wat moet er beter?
"Wat er het ene jaar goed gaat, ontploft het volgende jaar in je gezicht" zei een collega.
Je bent nooit zo goed dat het vanzelf gaat, in het onderwijs.
Er is altijd ruimte voor verbetering.
"Juffen verdienen eigenlijk meer."
Juffen moeten tegenwoordig veel meer kunnen dan vroeger.
De roep om individueler onderwijs, zorg voor kinderen die vroeger naar gespecialiseerde scholen gingen,
steeds strakkere administratie, steeds meer protocollen, meer vergaderingen met meer experts rondom één leerling,
het maakt van het basisonderwijs een baan waar niet echt iedereen de lol van inziet.
"Als basisschooljuffen zouden worden betaald voor iedere onderwijsverbetering die ze succesvol hebben doorgevoerd,"
zei een wetenschapper ooit, "dan zaten ze nu boven het salaris van een hoogleraar."
Ach, dat hoeft nou ook weer niet, denk ik dan.
Maar betaling voor doorgevoerde onderwijsvernieuwingen zou de goede ideetjes van boven misschien wat afremmen.
"Juffen lopen de kantjes ervan af."
Tja, dat komt voor.
Juffen die ooit niet te stuiten waren, raken soms verbitterd en nemen afstand.
Ik noem het moeheid en eigenlijk is het niet raar dat juffen soms moe worden.
Juffen hebben een baan van hollen of stilstaan.
Tijdens het lesgeven kun je niet eens naar de wc en in de vakantie kun je eventjes helemaal niks.
Als je voor een baan, die veel van je vraagt, niet genoeg waardering krijgt,
dan wordt een juf moe en vraagt zich af waar ze het allemaal voor doet.
Als je daarnaast vaak hoort dat ouders je vooral snottebellen-poetser vinden,
en dat iedereen tips heeft hoe je het zou moeten doen,
dan zakt de temperatuur in je warme onderwijshart tot onder nul.
Juffenmotivatie slijt hard in wijken waar je hard moet werken en toch weinig vooruitgang boekt.
Of bij besturen die vanaf een afstand de klassenpraktijk willen bepalen.
Wanneer de motivatie van een juf naar het minimum is gedaald,
dan helpt volgens mij een loonsverhoging niet meer.
Zeker niet als de vermoeide juf te horen krijgt dat ze daar dan wel harder voor moet werken.
Snap je een beetje wat ik bedoel met juffen-moeheid, Sanne?
Ken je vermoeide juffen? Juffen die de rit uitzitten en voor weinig meer te porren zijn,
terwijl je weet dat ze ooit vol vuur voor de klas hebben gestaan?
Heb je wel eens meegemaakt dat zo'n juf weer in bloei getrokken kon worden?
Dat een uitgebluste juf weer kan lesgeven 'like her hair is on fire'?
Of twijfel je eraan dat dat kan?
groetjes en tot mails,
Elke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten