maandag 12 maart 2012
donderdag 1 december 2011
Design Thinking for Educators
In dit filmpje is karen aan het woord die mijns inziens een immens belangrijk punt te pakken heeft waarom verandering zo moielijk gaat in het onderwijs. We geven les in een circus. We breken het iedere zomer af en bouwen het op rond de herfst. Maar beseffen dat er ook een wereld is buiten het circus deed haar en het team beseffen dat er een hoop dingen anders kunnen.
Design thinking gaat over het vertellen van verhalen. Er zijn 3.5 miljoen leerkrachten in de VS. dat betekent een hoop verhalen en nog meer kans op verandering. WAAR !!!!
In Nederland even kort gezegd: 512.000 leerkrachten. Kans op heel heel veel mensen met nog meer verhalen die kunnen leiden tot nog meer verandering.
Ik ben fan van Design Thinking.
Design thinking gaat over het vertellen van verhalen. Er zijn 3.5 miljoen leerkrachten in de VS. dat betekent een hoop verhalen en nog meer kans op verandering. WAAR !!!!
In Nederland even kort gezegd: 512.000 leerkrachten. Kans op heel heel veel mensen met nog meer verhalen die kunnen leiden tot nog meer verandering.
Ik ben fan van Design Thinking.
Why Design Thinking? from Design Thinking for Educators on Vimeo.
maandag 28 november 2011
Teach like your hair's on fire part 2
Hij duurt lang maar kijk er naar en zie hoe inspirerend de schrijven van deze bestseller is. Rafe Esquith is a hero !!!
zaterdag 5 november 2011
dinsdag 1 november 2011
Schools acclimates children to boredom.
Astra Taylor is opgegroeid zonder enige vorm van educatie tot haar dertiende. In onderstaande video vertelt ze hoe het leven er aan toe ging en hoe haar jeugd bol stond van creativiteit. Het is een samenstelling van een toespraak die ze hield die meer dan een uur duurt.
In navolging van Sir Ken Robinsons' Ted Talk Schools Kill Creativity een bewijs dat het regulerende karakter van onze scholen de broodnodige creativiteit om zeep helpt.
Kijk en oordeel zelf. (via Uncollege.org)
Tweet
In navolging van Sir Ken Robinsons' Ted Talk Schools Kill Creativity een bewijs dat het regulerende karakter van onze scholen de broodnodige creativiteit om zeep helpt.
Kijk en oordeel zelf. (via Uncollege.org)
Tweet
maandag 24 oktober 2011
Eclectisch lesgeven
Als je doelgroep verandert, verander je mee zou je zeggen. Althans als het bedrijfsleven het weigert te doen, dan zijn ze hun klanten kwijt. Het is niet voor niets dat ze hun ideale klant vaak in een fotolijstje op hun bureau hebben staan. Ieder moment blijven beseffen voor wie je het doet. Doen wij leerkrachten dat ook ?
Ja dat doen we zeker. Niets dan goeds over leerkrachten in deze tijden. Dat we inspiratievol moeten zijn voor kinderen heb ik al gezegd in voorgaande blogs maar eigenlijk vind ik dat meer dan vanzelfsprekend. Leuk is te zien hoe je leerkrachten zou (volgens brighthub.com) kunnen indelen in vier groepen:
De progressieve leerkracht:
gaat uit van het kind als startpunt en dat probleemoplossings strategieen het kind verder zullen helpen in deze maatschappij.
De perennialistische leerkracht(geen goed alternatief kunnen vinden voor perennial):
is altijd op zoek naar de waarheid bestuderen. Ze zijn geneigd vast te houden aan de richtlijnen, definities en uitleg van de leerboeken waar kinderen uit werken. Ze zien geen heil in creatieve activiteiten in school als een oefensituatie voor real-life scenario's.
De essentialistische leerkracht:
gelooft dat jonge kinderen alleen de essenties nodig hebben als lezen, schrijven en rekenen.Alle overige vakken moeten pas onderwezen worden op het voortgezet onderwijs.
De romantische leerkracht:
gelooft dat het kind zijn eigen weg moet volgen. Creatief moet kunnen zijn en zich moet kunnen ontplooien.
Vier stijlen dus waar globaal gezien iedere leerkracht zich in zou moeten kunnen vinden. De praktijk wijst denk ik uit dat we als leerkrachten al regelmatig switchen tussen deze stijlen. We willen graag dat de kwaliteit van ons onderwijs gewaarborgd blijft en we willen zeker weten dat de rendementen aan het eind van de basisschool hoog genoeg zijn. Logisch als dat van ' bovenaf' opgelegd wordt.
Maar er zit iets kroms in: de regering wil enerzijds dat we vast houden aan kwaliteit en in de top tien van kenniseconomieen komen te staan. En anderzijds willen we innoveren en kinderen leren om zich te kunnen redden in een toekomstmaatschappij waar we nog niets van weten.
He, is dat niet wat contradictioneel ? We willen vasthouden aan lesstof en kennis garanderen, logisch, maar we willen ook innoveren in de toekomst en daar doen we vervolgens helemaal niets mee. Onderwijs van nu is helemaal niet ingericht op innoveren. Kinderen leren niet zo vaak dat we buiten de lijnen moeten denken en nieuwe ideeen op te doen. Kortom we willen vastigheid maar het beste wapen voor de toekomst is kortweg kinderen loslaten. Ja begrijpelijk. Dat is vragen om problemen.
Vandaar dus : de eclectische leerkracht. Switchen tussen stijlen om kinderen mee te geven dat de toekomst bestaat uit basiskennis die je overgedragen wordt door een leerkracht en die je je eigen maakt door oefenen en stampen.
Anderzijds zullen we romantisch moeten zijn en kinderen de ruimte moeten bieden door ze volledig ins blau hinein te laten denken om tot goeie innovatieve plannen in de toekomst te komen. Want wellicht is het u opgevallen dat de boeken die nu over innovatie in het onderwijs worden geschreven door mensen uit het bedrijfsleven of de creatieve sector worden gemaakt. Architecten, kunstenaars, CEO's noem maar op. Het zijn de mensen die het aandurfden om te spelen met ideeen. Ze te kneden tot iets nieuws dat werkte. Ik vraag me al een tijd af waarom er toch in godsnaam geen boek vanuit het onderwijs komt. Wij kennen de vloer het best en we houden ons te veel op de achtergrond.
Maar please laten we romantisch lesgeven op zijn tijd. Meer creativiteit de klas in blazen en kinderen leren om te gaan met vreemde zaken die hen prikkelen om na te denken buiten de kaders om.
En zeg nou zelf: hoe sexy klinkt t als je zegt tegen je collega's dat je vanmiddag een romantische leerkracht bent geweest.
Ja dat doen we zeker. Niets dan goeds over leerkrachten in deze tijden. Dat we inspiratievol moeten zijn voor kinderen heb ik al gezegd in voorgaande blogs maar eigenlijk vind ik dat meer dan vanzelfsprekend. Leuk is te zien hoe je leerkrachten zou (volgens brighthub.com) kunnen indelen in vier groepen:
De progressieve leerkracht:
gaat uit van het kind als startpunt en dat probleemoplossings strategieen het kind verder zullen helpen in deze maatschappij.
De perennialistische leerkracht(geen goed alternatief kunnen vinden voor perennial):
is altijd op zoek naar de waarheid bestuderen. Ze zijn geneigd vast te houden aan de richtlijnen, definities en uitleg van de leerboeken waar kinderen uit werken. Ze zien geen heil in creatieve activiteiten in school als een oefensituatie voor real-life scenario's.
De essentialistische leerkracht:
gelooft dat jonge kinderen alleen de essenties nodig hebben als lezen, schrijven en rekenen.Alle overige vakken moeten pas onderwezen worden op het voortgezet onderwijs.
De romantische leerkracht:
gelooft dat het kind zijn eigen weg moet volgen. Creatief moet kunnen zijn en zich moet kunnen ontplooien.
Vier stijlen dus waar globaal gezien iedere leerkracht zich in zou moeten kunnen vinden. De praktijk wijst denk ik uit dat we als leerkrachten al regelmatig switchen tussen deze stijlen. We willen graag dat de kwaliteit van ons onderwijs gewaarborgd blijft en we willen zeker weten dat de rendementen aan het eind van de basisschool hoog genoeg zijn. Logisch als dat van ' bovenaf' opgelegd wordt.
Maar er zit iets kroms in: de regering wil enerzijds dat we vast houden aan kwaliteit en in de top tien van kenniseconomieen komen te staan. En anderzijds willen we innoveren en kinderen leren om zich te kunnen redden in een toekomstmaatschappij waar we nog niets van weten.
He, is dat niet wat contradictioneel ? We willen vasthouden aan lesstof en kennis garanderen, logisch, maar we willen ook innoveren in de toekomst en daar doen we vervolgens helemaal niets mee. Onderwijs van nu is helemaal niet ingericht op innoveren. Kinderen leren niet zo vaak dat we buiten de lijnen moeten denken en nieuwe ideeen op te doen. Kortom we willen vastigheid maar het beste wapen voor de toekomst is kortweg kinderen loslaten. Ja begrijpelijk. Dat is vragen om problemen.
Vandaar dus : de eclectische leerkracht. Switchen tussen stijlen om kinderen mee te geven dat de toekomst bestaat uit basiskennis die je overgedragen wordt door een leerkracht en die je je eigen maakt door oefenen en stampen.
Anderzijds zullen we romantisch moeten zijn en kinderen de ruimte moeten bieden door ze volledig ins blau hinein te laten denken om tot goeie innovatieve plannen in de toekomst te komen. Want wellicht is het u opgevallen dat de boeken die nu over innovatie in het onderwijs worden geschreven door mensen uit het bedrijfsleven of de creatieve sector worden gemaakt. Architecten, kunstenaars, CEO's noem maar op. Het zijn de mensen die het aandurfden om te spelen met ideeen. Ze te kneden tot iets nieuws dat werkte. Ik vraag me al een tijd af waarom er toch in godsnaam geen boek vanuit het onderwijs komt. Wij kennen de vloer het best en we houden ons te veel op de achtergrond.
Maar please laten we romantisch lesgeven op zijn tijd. Meer creativiteit de klas in blazen en kinderen leren om te gaan met vreemde zaken die hen prikkelen om na te denken buiten de kaders om.
En zeg nou zelf: hoe sexy klinkt t als je zegt tegen je collega's dat je vanmiddag een romantische leerkracht bent geweest.
vrijdag 30 september 2011
de ' WHY ? ' in het lesgeven
Eindelijk is een mooi woord. Eindelijk weer eens tijd om een blog te doen. Tuurlijk weet ik dat het geen zin heeft om weinig te bloggen en regelmatig schrijven zorgt voor meer volgers. But Hey !! Why the hell not !! Als je een interview leest van een leerkracht die exact dezelfde mening met je deelt dan is er geen ontkomen aan. Bloggen dus !!
Eindelijk dus iemand die absoluut van mening is dat leerlingen in deze tijden langzamerhand steeds meer circusdieren worden waarvan we verwachten dat ze tijdens schooltijd niet het ' nieuwe ' leren maar zich ondergedompeld zien in een oud systeem waar ze zelf geen binding meer hebben, genaamd.... school ! Ik heb het over Steve Maher, leerkracht op een High School in New Jersey en tevens socioloog.
Vond deze quote dan ook een shock maar zo waar:
Zo dat zijn nog eens uitspraken. Ik riep wel eens om olie op het vuur te gooien dat ze leerkrachten hun Verklaring Omtrent Gedrag moesten ontnemen omdat ze weigeren les 1 van de Pabo of de PA(destijds) aan te nemen: aansluiten bij de belevingswereld van de kinderen. Digitale media inzetten om de leerbeleving te verrijken.
Een jaar of twee, drie geleden kon je je nog neerleggen bij het feit dat er misschien een aantal collega's zich niet verdiepten in de digitale wereld. "Het is trekken aan een dood paard." Dat soort oneliners waren niet van de lucht. Maar wat mij betreft is die tijd volledig voorbij. Zoals Maher als zegt: Het is bijna een misdaad om kinderen van 9 tot 3 te laten leren in een omgeving die steeds minder binding heeft met de huidige tijd.
Maar klagen van de zijlijn is makkelijk en verwerpelijk. Dus oplossingen bieden lijkt me op zijn plek.
Om er voor te zorgen dat kinderen les krijgen op een school die midden in de maatschappij staat heb je leerkrachten nodig die zich verdiepen in de materie van het nu. En dan doel ik niet op de 'straat' in de klas halen. Want we hebben de afgelopen jaren genoeg gegraffitiet en gerapt in buurthuizen. Het wordt tijd voor meer. Voor bevlogen mensen voor de klas die weten wat de meerwaarde van de digitale wereld is. Die kunnen struinen en inspirerende snuiters op een digibord kunnen toveren en kunnen laten zien dat lesgeven met passie en nou-eens-niet-uit-het-boekje lessen kinderen aan zich bindt en op die manier een voorbeeld kunnen zijn.
Ik las een mooie gastblog van Marcel Kesselring op Frankwatching van rotschool naar topschool. De golden circle werd aangehaald. Kesselring is terecht op de barricades gegaan voor het ' waarom' voor scholen om zich te willen profileren in de wijk.
En dat is wat mij betreft dezelfde vraag die leerkrachten zich moeten stellen. Waarom sta ik hier en waarom geef ik les?
En die vraag kan zeer confronterende antwoorden opleveren daarom zal er hoofdzakelijk steeds vaker eerst naar het WAT gekeken worden op scholen. Lekker veilig.
Eindelijk dus iemand die absoluut van mening is dat leerlingen in deze tijden langzamerhand steeds meer circusdieren worden waarvan we verwachten dat ze tijdens schooltijd niet het ' nieuwe ' leren maar zich ondergedompeld zien in een oud systeem waar ze zelf geen binding meer hebben, genaamd.... school ! Ik heb het over Steve Maher, leerkracht op een High School in New Jersey en tevens socioloog.
Vond deze quote dan ook een shock maar zo waar:
....., because if you think about the media environment that an average American teenager lives in, to walk into a classroom that doesn't have any of that media must be like walking into a desert. To have the least media-rich time of their day to be the time when they're supposed to be engaged and involved with learning seems to be almost a crime, because you have these tools out there and they could be used easily. ...
Zo dat zijn nog eens uitspraken. Ik riep wel eens om olie op het vuur te gooien dat ze leerkrachten hun Verklaring Omtrent Gedrag moesten ontnemen omdat ze weigeren les 1 van de Pabo of de PA(destijds) aan te nemen: aansluiten bij de belevingswereld van de kinderen. Digitale media inzetten om de leerbeleving te verrijken.
Een jaar of twee, drie geleden kon je je nog neerleggen bij het feit dat er misschien een aantal collega's zich niet verdiepten in de digitale wereld. "Het is trekken aan een dood paard." Dat soort oneliners waren niet van de lucht. Maar wat mij betreft is die tijd volledig voorbij. Zoals Maher als zegt: Het is bijna een misdaad om kinderen van 9 tot 3 te laten leren in een omgeving die steeds minder binding heeft met de huidige tijd.
Maar klagen van de zijlijn is makkelijk en verwerpelijk. Dus oplossingen bieden lijkt me op zijn plek.
Om er voor te zorgen dat kinderen les krijgen op een school die midden in de maatschappij staat heb je leerkrachten nodig die zich verdiepen in de materie van het nu. En dan doel ik niet op de 'straat' in de klas halen. Want we hebben de afgelopen jaren genoeg gegraffitiet en gerapt in buurthuizen. Het wordt tijd voor meer. Voor bevlogen mensen voor de klas die weten wat de meerwaarde van de digitale wereld is. Die kunnen struinen en inspirerende snuiters op een digibord kunnen toveren en kunnen laten zien dat lesgeven met passie en nou-eens-niet-uit-het-boekje lessen kinderen aan zich bindt en op die manier een voorbeeld kunnen zijn.
Ik las een mooie gastblog van Marcel Kesselring op Frankwatching van rotschool naar topschool. De golden circle werd aangehaald. Kesselring is terecht op de barricades gegaan voor het ' waarom' voor scholen om zich te willen profileren in de wijk.
En dat is wat mij betreft dezelfde vraag die leerkrachten zich moeten stellen. Waarom sta ik hier en waarom geef ik les?
En die vraag kan zeer confronterende antwoorden opleveren daarom zal er hoofdzakelijk steeds vaker eerst naar het WAT gekeken worden op scholen. Lekker veilig.
Abonneren op:
Posts (Atom)