Chris Lehmann is niet de minste. In deze 10 minuten durende speech op het 140 character conference die gehouden werd in New York afgelopen week, gaat hij op de bres voor veranderingen in het onderwijs. Het gaat razend snel en is een must see. (Klik hier want de embedcode klopte niet).
Maar om een verhaal niet alleen van een kant te belichten zou ik ook willen aanraden om deze blogpost van Elke Das te lezen. Het staat wellicht haaks op de video hierboven. Het verhaal van Lehmann gaat meer over een ideële situatie waarin mensen aangespoord worden om na te denken over waar het onderwijs zich bevindt op dit moment, in deze tijd.
Het verhaal van Elke daarentegen is herkenbaar vanuit de praktijk.
Toch denk ik dat scholen die bezig hun visie en missie te herzien de materie van Lehmann niet klakkeloos in de wind zouden moeten slaan en kritisch moeten gaan kijken naar waar hun school over 5 jaar staat. Als je let op het feit dat veel leerkrachten redeneren vanuit zichzelf en niet vanuit de kinderen dan wordt het schrijnend duidelijk waar het om gaat: angst om het oude los te laten. Ongeacht of het van belang is voor kinderen.
Dus we willen een leerling en niet een leerkracht gecentreerde discussie. Ik denk dat we dan een eind kunnen komen en er voor kunnen zorgen dat we kinderen over 5 jaar vanaf nu niet tijdens school een trucje laten doen terwijl de maatschappij zich in een nog rapper tempo aan het ontwikkelen is. Dat zouden leerkrachten niet moeten willen.
Leerling-centraal, leerkracht-centraal, ik zou willen pleiten voor leerstof-centraal: wat heeft een kind nodig om zich staande te houden in het leven en een bijdrage te leveren aan de maatschappij. Die discussie moet breder gevoerd worden dan alleen door juffen.
BeantwoordenVerwijderenDaarbij moet je je afvragen of de veranderingsweerstand van juffen wel de drijvende kracht is achter het versmallen van het onderwijsaanbod, dat Lehmann zo funest voor het onderwijs vindt. Ik denk namelijk dat het ook de dood in de pot is voor de onderwijslol van een juf.