Nieuwe trends in filmbeleving.

Als school hebben we al een aantal jaren geleden besloten niet mee te willen doen aan de nieuwste trend op het gebied van filmbeleving. Die trend is applaus leveren tijdens een film.
Ik ben dit jaar mijn 10e onderwijsjaar ingegaan en heb een jaar of 8 geleden kennis gemaakt met dit fenomeen. Het is echter wel een fenomeen waar ik maar moeilijk aan kan wennen. Ook al is halverwege een film het spanningsboogje wat verslapt dan nog blijft het me verbazen. Want welke oorzaak dit ook heeft, hoe veel ik me ook besef dat ik wellicht een onderwijswrik in opbouw ben en dat ik misschien wel steeds minder raakvlakken heb met de jeugd, het is in mijn ogen een uitingsvorm waar ik echt mijn twijfels bij heb. Klappen voor een filmdoek. Why ?
Ik heb mijn eigen klas dan ook vriendelijk doch dwingend verzocht niet mee te doen aan deze emotionele eruptie.
Ik was daarnaast verbouwereerd dat er vervolgens door de meegekomen leerkrachten niets aan gedaan werd.

Maar goed. Ook die verbazing is er al jaren.
Oorlogswinter was de film waar we zijn geweest. Een mooi verhaal van Jan Terlouw over de Tweede Wereldoorlog. En ach wie kent het boek niet?

Tijdens de ilm worden er verscheidene mensen vermoord en na het eerste uur kregen dat soort gebeurtenissen in de film steeds meer applaus. Ook het hoogtepunt van de film waarbij de hoofdpersoon van 14 jaar zijn eigen oom neerschiet werd met luid gejoel bezegeld. Waarom en nog beter waarom vinden we dit goed?
IK vind het allesbehalve goed en heb me dan ook 118 minuten lopen opnaaien over dit verschijnsel. (ook Martin van Koolhoven, regisseur van Oorlogswinter, gaf toe op twitter dat hij hier nog nooit van had gehoord.
Is een film met deze lading dan voor kinderen geen zoethouder meer? Boeit het de kinderen niet meer? Als zelfs het tearjerkmoment wordt weggeklapt en gejoeld waarom ga ik dan nog? Ik weet het niet en nog steeds ben ik er niet klaar mee.

Dat de meegekomen leerkrachten hier niets van zeiden was voor mij een raadsel. Helemaal als diezelfde week breed uitgemeten in de media heeft gestaan dat het finaal mis is gegaan in een bioscoop in Amsterdam.

Gelukkig was mijn klas het met me eens. Ze stoorden zich er niet aan maar ze vonden het wel vreemd. There's hope. Hoop ik dan.