maandag 24 oktober 2011

Eclectisch lesgeven

Als je doelgroep verandert, verander je mee zou je zeggen. Althans als het bedrijfsleven het weigert te doen, dan zijn ze hun klanten kwijt. Het is niet voor niets dat ze hun ideale klant vaak in een fotolijstje op hun bureau hebben staan. Ieder moment blijven beseffen voor wie je het doet. Doen wij leerkrachten dat ook ?




Ja dat doen we zeker. Niets dan goeds over leerkrachten in deze tijden. Dat we inspiratievol moeten zijn voor kinderen heb ik al gezegd in voorgaande blogs maar eigenlijk vind ik dat meer dan vanzelfsprekend. Leuk is te zien hoe je leerkrachten zou (volgens brighthub.com) kunnen indelen in vier groepen:

De progressieve leerkracht:
gaat uit van het kind als startpunt en dat probleemoplossings strategieen het kind verder zullen helpen in deze maatschappij.

De perennialistische leerkracht(geen goed alternatief kunnen vinden voor perennial):
is altijd op zoek naar de waarheid bestuderen. Ze zijn geneigd vast te houden aan de richtlijnen, definities en uitleg van de leerboeken waar kinderen uit werken. Ze zien geen heil in creatieve activiteiten in school als een oefensituatie voor real-life scenario's.

De essentialistische leerkracht:
gelooft dat jonge kinderen alleen de essenties nodig hebben als lezen, schrijven en rekenen.Alle overige vakken moeten pas onderwezen worden op het voortgezet onderwijs.

De romantische leerkracht:
gelooft dat het kind zijn eigen weg moet volgen. Creatief moet kunnen zijn en zich moet kunnen ontplooien.

Vier stijlen dus waar globaal gezien iedere leerkracht zich in zou moeten kunnen vinden. De praktijk wijst denk ik uit dat we als leerkrachten al regelmatig switchen tussen deze stijlen. We willen graag dat de kwaliteit van ons onderwijs gewaarborgd blijft en we willen zeker weten dat de rendementen aan het eind van de basisschool hoog genoeg zijn. Logisch als dat van ' bovenaf' opgelegd wordt.
Maar er zit iets kroms in: de regering wil enerzijds dat we vast houden aan kwaliteit en in de top tien van kenniseconomieen komen te staan. En anderzijds willen we innoveren en kinderen leren om zich te kunnen redden in een toekomstmaatschappij waar we nog niets van weten.
He, is dat niet wat contradictioneel ? We willen vasthouden aan lesstof en kennis garanderen, logisch, maar we willen ook innoveren in de toekomst en daar doen we vervolgens helemaal niets mee. Onderwijs van nu is helemaal niet ingericht op innoveren. Kinderen leren niet zo vaak dat we buiten de lijnen moeten denken en nieuwe ideeen op te doen. Kortom we willen vastigheid maar het beste wapen voor de toekomst is kortweg kinderen loslaten. Ja begrijpelijk. Dat is vragen om problemen.

Vandaar dus : de eclectische leerkracht. Switchen tussen stijlen om kinderen mee te geven dat de toekomst bestaat uit basiskennis die je overgedragen wordt door een leerkracht en die je je eigen maakt door oefenen en stampen.
Anderzijds zullen we romantisch moeten zijn en kinderen de ruimte moeten bieden door ze volledig ins blau hinein te laten denken om tot goeie innovatieve plannen in de toekomst te komen. Want wellicht is het u opgevallen dat de boeken die nu over innovatie in het onderwijs worden geschreven door mensen uit het bedrijfsleven of de creatieve sector worden gemaakt. Architecten, kunstenaars, CEO's noem maar op. Het zijn de mensen die het aandurfden om te spelen met ideeen. Ze te kneden tot iets nieuws dat werkte. Ik vraag me al een tijd af waarom er toch in godsnaam geen boek vanuit het onderwijs komt. Wij kennen de vloer het best en we houden ons te veel op de achtergrond.

Maar please laten we romantisch lesgeven op zijn tijd. Meer creativiteit de klas in blazen en kinderen leren om te gaan met vreemde zaken die hen prikkelen om na te denken buiten de kaders om.

En zeg nou zelf: hoe sexy klinkt t als je zegt tegen je collega's dat je vanmiddag een romantische leerkracht bent geweest.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten